Wanneer de zon langzaam opkwam,
Dacht Iothra aan zijn plan.
Naar het noorden trekken was zijn doel,
Al was het meer een gevoel.

Na mate de dag vorderde,
Besloot hij op pad te gaan.
Naar het land van het verdorde,
Ook al was hem een paradijs beloofd.

Dagenlang zwierf hij,
Bij dag en nacht.
'Want ik weet,
Dat een godheid op mij wacht!'

Alles wat eens groen was,
Leek nu grauw.
Maar in zijn verbeelding,
Zat het minder nauw.
Ondanks de duist're neveldauw.

Een stem in zichzelf riep:
'Iothra, kom naar huis,
je land in gevaar.
Maar jij gaat naar een plaats,
Waar het gras niet langer groen is,
Maar duister regeerd!'

Diep in hem groeide het verlangen,
Om zijn leed te vergeten,
Om zijn lot te ontlopen,
Om zijn gruwel te doen zinken.
En om de zon te zien blinken,
En de vogels te horen zingen.

Maar na de grote slag van eens tevoren,
Was er geen hoop meer, alles verloren.
Een onderdak dat had hij nodig,
Zijn gezin leek hem overbodig.

Verleid door diepe duisternis,
Gevoelloos, en diep.
Liep hij richting het kwaad,
Terwijl de Heilige Keizer hem riep.

Geen antwoord kwam er van zijn lippen,
Geen nuttig woord was het hem waard,
Om de grote Keizer te dienen,
En gedood te worden met het Zwaard.